نویسندگان: پاتریشیا بردشاو و ارین الین کیسی

منبع: Global Focus

پاتریشیا بردشاو  و ارین الین کیسی توضیح می‌دهند که فرایند BSIS چگونه به تاثیرگذاری هدفمند مدرسه‌ی سوبی در کانادا کمک کرده است. این مدرسه اولین مدرسه‌ی کسب‌وکار در آمریکای شمالی است که از این سیستم استفاده کرده است.

مدرسه‌ی کسب‌وکار سوبی در دانشگاه سن مری مدرسه‌ی بزرگی است که در یک دانشگاه نه چندان بزرگ واقع شده؛ در شهرِ کوچکِ یک استان کوچک و در انتهای ساحل شرقی کانادا.

تصور ما از شهر و استان‌‌‌امان دروازه‌ای دلپذیر است، درست همان‌طور که جزیره‌ی الیس برای ایالات متحده‌ی امریکا دروازه‌‌ای دلپذیر محسوب می‌شد. در طول دهه‌های پیشینِ تاریخ ما، مهاجرانِ کانادا در اسکله‌ی۲۱ در هالیفاکس از قایق پیاده شدند و به دیگر مناطق کشور سفر کردند.

می‌توان موقعیت مکانی‌امان بین اقیانوس آتلانتیک و این قاره را با عنوان «فضای مرزی» توصیف کرد؛ آستانه‌ای میان آن‌چه پیش از این وجود داشته و آن‌چه بعد از آن می‌آید یا یک جور انتقال که مستلزم انتظار است و نه آگاهی. ما هم مثل بسیاری از مدارس کسب‌وکار در فضایی متزلزل جای گرفته‌ایم؛ ما در محوطه‌ی دانشگاه‌امان پذیرای دنیای بیرون هستیم و می‌دانیم که تغییر در راه است اما از آن چه مستلزم این تغییر است نامطمئنیم.

جان کِی‌نیا و مارک کریمر تفاوت تاثیر جداگانه و تاثیر جمعی را در مقاله‌ی «تاثیر جمعی» شرح داده‌اند. این مقاله در شماره‌ی زمستان ۲۰۱۱ مجله‌ی نوآوری‌های اجتماعی دانشگاه استنفورد منتشر شده است.

سازمان‌های منفرد با تاثیر جداگانه راه‌حل‌های مستقلی برای مشکلات پیچیده عرضه می‌کنند. اگرچه این سازمان‌ها ممکن است پیشرفت‌هایی بکنند ولی غالبا به جای این که سیستمیک باشند محدود می‌شوند.

از طرف دیگر، تاثیر جمعی مستلزم تعهد بلندمدتِ افراد و گروه‌های بانفوذ برای ایجاد تغییر چشمگیر است. هیچ سازمانی نمی‌تواند یک‌تنه مشکلات مهم اجتماعی را حل کند. مطلوب این است که چنین تغییری با اهداف مشترک و سیستم‌های اندازه‌گیری، فعالیت‌های گروهی و تکمیلی و ارتباط شفاف هدایت شود.

ما در مدرسه‌ی کسب‌وکار سوبی ناگزیر احساس می‌کردیم که باید شریکِ پیشرفت باشیم و همیشه رویکرد ضرورتِ تاثیر جمعی را به یاد داشته باشیم. ما می‌دانستیم که اگر جدا از شرکای اجتماعی‌امان عمل کنیم تاثیرمان محدود خواهد بود. ما هم‌چنین به این مسئله واقفیم که به اتحاد‌های بین بخشی‌ای‌ نیاز داریم که در بلندمدت به یک دستورکارِ مشترک متعهد باشند تا شیوه‌ی ایجاد پیشرفت و آینده‌ای سالم را تغییر دهند.

ما می‌خواستیم همکاری‌هایمان را محک بزنیم و به عنوان شریکی در اقدام جمعی به شیوه‌ای مسئولانه و شفاف اعتبار کسب کنیم. ما با استفاده از سیستم تاثیر مدرسه‌ی کسب‌وکار (BSIS) توانستیم از تجربیات دیگران درس بگیریم و فرضیات خودمان را درباره‌ی همکاری‌هایمان به بوته‌ی آزمایش بگذاریم.

فرایندBSIS طراحی شده است تا میزان تاثیر مدرسه را بر محیط محلی تعیین کند. این فرایند در ابتدا توسط  FNEGE (بنیاد ملی فرانسه برای آموزش مدیریت) طراحی شد و تاکنون در عرصه‌ی آموزش عالی فرانسه به خوبی تثبیت شده است.

ما اولین مدرسه‌ی کسب‌وکار در امریکای شمالی هستیم که فرایند BSIS را پذیرفته‌ایم. این فرایند بینش‌های متفاوتی به ما داده است. شاید هیجان‌انگیزترین بینشی که به آن رسیده‌ایم عزم و اراده‌ای است که مدرسه‌ی کسب‌وکار سوبی با ۳۲۰۰ دانشجو در اقتصاد ۳۲۹ میلیون دلاریِ نوا اسکوشیا سالانه سهم اقتصادیِ مستقیم، غیرمستقیم و القایی دارد. هشتاد و هفت درصد بودجه‌ی ما در استان مصرف می‌شود.

ما هم‌چنین مشخص کردیم که:

• هر ساله بیش از یک سوم دانشجویان کارشناسی و دو سوم فارغ‌التحصیلان ما همین‌جا می‌مانند، کار می‌کنند و به پیشرفت منطقه برای کامل کردن برنامه‌هایش کمک می‌کنند.

• در یک سال، شورای ما در جنبش بین‌المللی ENACTUS با بیش از ۲۰۰ عضوِ دانشجو، ۳۴ کسب‌وکار عرضه کرد، ۱۵۶ شغل ایجاد کرد و به ۴۴۷ پناهنده یاری رساند. این شورا هم‌چنین ۲۳۰۰ کیلوگرم غذا برای افراد گرسنه مهیا کرد.

• مرکز توسعه‌ی کسب‌وکار مدرسه‌ی سوبی هر ساله با ۷۰۰ دانشجو برای استفاده از تفکر طراحی با هدف ایجاد استارت‌آپ همکاری می‌کند. این همکاری‌ها شامل پروژه‌ی استارت‌آپ ۱۰۰ است که به ۱۰۰ دانشجو کمک کرد تا ۱۰۰ سرمایه‌گذاری خطرپذیر جدید در ۵۰ اجتماع انجام دهند.

• بیش از ۴۵% از ۷۸ عضو هیئت علمی ما در سازمان‌های اجتماعی مشغول به کار هستند از جمله‌ در نقش‌های متعدد مربوط به نظارت.

• مدرسه‌ی سوبی جایگاه یازدهم را در دنیا توسط رتبه‌بندیِ Corporate Knights Better World MBA کسب کرده است و ۷۵% از هیئت علمی این مدرسه در حوزه‌ی مسئولیت اجتماعیِ سازمان تدریس و تحقیق می‌کنند.

• ما سالانه ۱۸۰۰ مدیر را در برنامه‌های یادگیری حرفه‌ای و مدیران ارشد آموزش می‌دهیم.

• فعالیت‌های ما از استراتژی جدید چین استان حمایت می‌کند. این مدرسه هر سال تقریبا ۱۰۰ دانشجوی کارشناسی و ۷۰ دانشجوی کارشناسی ارشد را از کشور چین جذب می‌کند. هر ساله بیست نفر از اعضای هیئت علمی با هواپیما به چین می‌روند تا در دوره‌های مشترک کارشناسی تجارت ما با دانشگاه تربیت معلم جوهای پکن تدریس کنند.

• در ۲۰۱۴، هیئت علمی ما ۴ مطالعه‌ی موردی و۲۱ مقاله‌‌‌ی ارزیابی شده منتشر کردند. آن‌ها هم‌چنین هفت فصل کتاب نوشته‌اند، ۱۱ گزارش تهیه کرده‌اند و در ۳۹ کنفرانس درباره‌ی موضوعاتی که مستقیما بر منطقه‌ی ما اثرگذارند سخنرانی داشته‌اند.

• ما هم‌چنین از طریق مراکز تحقیقاتی‌امان دانش‌امان را در اختیار بیش از ۱۰۰۰ شرکت‌کننده در سخنرانی‌های عمومی، کنفرانس‌ها و سمینارها قرار داده‌ایم.

فرایند BSIS به ما کمک کرد تا فهرستی از دستاوردهایمان که به آن‌ها بسیار می‌بالیم تهیه کنیم. این فرایند کمک‌امان کرد تا بفهمیم که می‌توانیم حتی کار بهتری در زمینه‌ی بهینه‌کاوی و اندازه‌گیری موفقیت‌هایمان، تشویق و برجسته‌کردن همکاری‌ها و تلاش‌های میان‌رشته‌ای‌امان در داخل مدرسه و همین‌طور در سراسر دانشگاه و پی‌گیریِ تهعدمان به مسئولیت اجتماعی انجام دهیم. ما توانستیم بهتر به یک‌دیگر و به اجتماع‌امان بگوییم که چه می‌کنیم و چگونه آن را به انجام می‌رسانیم.

به سراغ دیگران رفتن دارد فرهنگ مدرسه‌ی ما را تغییر می‌دهد و باعث خلق پروژه‌های جدید می‌شود. اعضای جدید هیئت علمی به ماموریت و داستان مدرسه‌ی ما علاقمند شده‌اند؛ این مسئله باعث می‌شود یک جریان مثبت و چشمه‌ای جوشان از انرژی و حس قدرت ایجاد شود. ما در حالی‌ که هنوز در این فضای بینابینی زندگی می‌کنیم و حسی از بی‌ثباتی را تجربه می‌کنیم، به توانایی‌امان در تحمل عدم قطعیت دلگرم‌تر می‌شویم.

این حسِ مثبت‌امان با بازخوردهایی که از خارج از دانشگاه می‌گیریم تشدید می‌شود. مثلا، در نوامبر ۲۰۱۶ وزیر کسب‌وکار نوا اسکوشیا با تبریک در مجلس به کارمان ارج نهاد. بخشی از این پیام تبریک از این قرار است: «مدرسه‌ی کسب‌وکار سوبی در دانشکاه سن ماری هر ساله افراد برجسته‌ای را فارغ‌التحصیل می‌کند. این مدرسه داراییِ مهمی برای اجتماعات آکادمیک و کسب‌وکار نوا اسکوشیا محسوب می‌شود و…»

رو به جلو رفتن؛ این شناخت رشدیافته‌ای که از خودمان پیدا کرده‌ایم بدین معنی است که می‌توانیم بهتر نیازهای اجتماع‌امان را پیش‌بینی کنیم و به آن‌ها پاسخ دهیم. بخشندگی این اجتماع در شرکت در فرایند BSIS نشان‌دهنده‌ی باور آن‌ها به توانایی ما در پاسخ‌گویی به چالش‌ها بود. آن‌ها به ما گفتند که ما در اکوسیستم اجتماعی و اقتصادی جایگاه تثبیت‌شده و محکمی داریم و این قضیه برای ما هم چالش است و هم فرصت.

دانشگاه سن ماری سال‌های زیادی در کنار دیگر دانشگاه‌های استان حضور داشته است و اغلب اوقات خودش را با آن‌چه نیست تعریف می‌کرده است.

فرایند BSIS به ما کمک کرده تا حس بسیار قوی‌تری از برند، غرور و هویت را چه از لحاظ درونی و چه از لحاظ بیرونی بیان کنیم. این فرایند باعث شناسایی و ایجاد دیالوگ درباره‌ی اهداف مشترک در درون مدرسه‌ی کسب‌وکارامان و همین‌طور با دانشگاه و همکاران و همسایه‌های خارج از مدرسه‌امان شده است.

مهم‌ترین داستانی که در فرایند BSIS  با آن مواجه شدیم آمار و ارقام نبود. مهم‌ترین داستان، داستان خودمان بود؛ داستان یک مدرسه‌ی کسب‌وکار کوچک در استانی کوچک که در حال گذار است. ما در دروازه‌ی مهمی سکونت داریم. ما روی لبه نشسته‌ایم؛ روی لبه‌ی عرصه‌ی جدیدی از پیشرفت، رشد و امید.

هر کدام از ما هنوز مشغول به انجام کاری هستیم که آن را بهتر از هر کار دیگری انجام می‌دهیم و آگاهانه با مشارکت هم‌دیگر کار می‌کنیم.