رستوران لوکو(Loco)

شناسنامه طراحی رستوران لوکو بشرح زیر است:

معمار: دفتر معماری ژوآ چیاگو آگیار
موقعیت: ر. نوه‌گنتس، ۱۲۰۰، لیسبن، پرتغال
معماران مسئول: دفتر معماری ژوآ چیاگو آگیار، رناتا ویه‌‌‌یرا
تیم پروژه: روبن ماتیوس، آندره سیلوا، ژوآ نری مورائیس
مساحت: ۱۵۰ متر مربع
سال پروژه: ۲۰۱۶
عکاسان: فرناندو گوئرا (استودیوی عکاسی FG+SG)
تولیدکنندگان:
Artemide, Maria Ana Vasco Costa, GLS2 CARPINTARIA, CIN, PADIMAT

به گفته‌ معمارِ پروژه: تغییرات فضای طبقه‌ همکف در ساختمانی واقع شده که پایه‌هایش قوس‌های سنگیِ متعدد دارد. چهار عدد از این پایه‌ها نمای بیرونیِ رستوران را می‌سازند و از ویژگی‌های اصلی آن ، هم در فضاهای خارجی و هم در فضاهای داخلی به حساب می‌آیند.

حاشیه‌ قوس‌ها با چراغ نورانی شده‌اند و برای پایه‌هایشان گلدان‌هایی طراحی شده که از پشت روشن می‌شوند؛ این ویژگی باعث تاکید بر روی قوس‌ها می‌شود.

دقیقا یکی از این قوس‌ها ورودیِ رستوران را می‌سازد؛ آن هم از طریق یک درِ بزرگ و شیشه‌ایِ چرخان. به محض این که از قوس شیشه‌ای می‌گذریم وارد بخش پذیرش مشتری‌ها می‌شویم که یک درختِ زیتونِ معلق و یک انبارِ نوشیدنی‌هایِ نورانی که تمام دیوار کنار ورودی را می‌پوشاند آن را دربرگرفته است.

بیشتر بخوانید:

ده پرسش ازگیسو و مژگان حریری

فضای غذاخوری، عریض اما دوستانه است از یک طرف با قوس‌های سفیدرنگ نما که با شیشه‌های تک‌جداره بسته شده متمایز شده و از طرف دیگر با فضای آشپزخانه‌ مشکی‌رنگ که رو به غذاخوری باز است.

پلان

این برنامه به آشپزخانه‌ای نیاز داشت با پیچیدگی‌های زیاد که کاملا مخصوص سرآشپز باشد. این نوع آشپزخانه به بهینه شدن جریان کاریِ مناسب این نوع اجرای ساختار کمک می‌کرد. بنابراین به معنای دقیق کلمه و برای این که آشپزخانه از سالن غذاخوری قابل‌رویت باشد ضرورت داشت که این خواسته‌ها با خلق محیطی که به جزئیات آن توجه شده وفق پیدا کند ولی نه آن‌طوری که برای مشتریانی که در سالن غذاخوری نشسته‌اند از لحاظ بصری گنگ باشد. پس تصمیم گرفته شد که رنگ مشکی، رنگ غالب در فضا باشد. پشت فضای آشپزخانه، در عقب هم فضای فنی، رخت‌کن و دفتر مخصوص کارهای اداری اضافه شد.

یک پنل سرامیکیِ دست‌ساز روی دیوار سالن غذاخوری به چشم می‌خورد که کاملا آن را پوشش می‌دهد. این پنل با مشارکت هنرمند سرامیک‌ساز ماریا آینا وسکو کوستا درست شده است.

این پنل سرامیکیِ سه‌بعدی مثل یک اثر مجسمه‌سازی است و عمدا با انبارِ نوشیدنی کنار ورودی تضاد جالبی ایجاد می‌کند. پنل هم سفیدرنگ است و شکل سه‌بعدی پایه‌‌‌ی الماس‌شکل‌‌‌اش باعث شده تا نوری که در جهات مختلف به آن می‌تابد بسته به پرسپکتیو بیننده و این که چه ساعتی از روز است انعکاس پیدا کند و نورانی شود.

پنل‌های افقیِ سالن غذاخوری(کف و سقف) از جنس چوب هستند و به ایجاد حس راحتیِ محیط نشیمن که هدف اصلی این فضا می‌باشد، کمک می‌کند. سقف از الوارهای چوبی ساخته شده و علاوه بر مخفی کردن زیرساخت‌هایی مثل داکت‌های تهویه‌ی هوا و پروژکتورها خط‌وخطوط بین سطوح را محو می‌کند و به آن حسی از پیوستگی و روشنی می‌بخشد.

این حس پیوستگی در فضا هم‌چنین با شیوه‌ پرداختن به سرویس‌های بهداشتی با در نظر داشتن سالن‌غذاخوری به دست می‌آید. سرویس‌های بهداشتی هم با همان کف‌پوش چوبی و دیوارهای مشکی‌رنگ و نورپردازیِ دقیق و متمایز و هم‌چنین با گیاهانِ تزئینی معلق مشخص می‌شوند. هدف از این کار حفظ محیطی مثل محیط خانه است که در آن به جزئیات اهمیت داده شده، حتی در این فضاها که معمولا نسبت به فضاهای دیگر از اهمیت کمتری برخوردارند.